Ieder systeem heeft vijf basisbehoeften. De mate waarin in vijf basisbehoeften wordt voorzien bepaalt de vitaliteit van een systeem. Als in de basisbehoeften niet wordt voorzien ontstaat er zelfregulering. Delen van het systeem (lees: mensen) gaan gedrag vertonen zodat basisbehoeftes alsnog vervuld worden. Dit gaat gepaard met 'symptomen' die soms als storend, negatief, of recalcitrant worden ervaren. (En soms tot arbeidsconflicten leiden.) 

Als de oorsprong en alles wat heeft geleid tot wat er nu is niet worden erkend, of als de ordening van het systeem onduidelijk is, of niet alles en iedereen er echt bij hoort en een logische plek heeft, of als op enig niveau de balans van geven en ontvangen niet meer klopt, dan zijn dat verstoringen in het systeem en gaat het systeem ‘symptomen’ vertonen om deze verstoring te verhelpen. 

Systeemdenken is een benadering die kijkt naar het geheel. Het kijkt naar de manier waarop deelsystemen wisselwerking vertonen met elkaar en omringende systemen, en hun plaats in het geheel. Je kunt met een systemische bril naar organisaties en teams kijken.

Antonietta Pinkster en ik schreven deze opinie naar aanleiding van de onlangs gepubliceerde Handreiking Meldingen van seksueel grensoverschrijdend gedrag op de werkvloer. Wij menen dat juist bij dit type precaire kwesties de inzet van mediation (dat binnen een kwaliteitskader plaatsvindt) geprefereerd moet worden boven 'bemiddeling', terwijl de Handreiking het omgekeerde betoogt.